1. Aby czynić cuda trzeba się wznieść wysoko ponad pospolite wymogi ludzkości; trzeba być albo przez mądrość pogłębionym, albo przez egzaltację obłąkanym, tak, aby móc wznieść się ponad wszystkie przyziemne namiętności — pierwszy i absolutnie konieczny warunek dla ćwiczącego.
2. Zgodnie z prawem losu mag może korzystać ze swej wszechmocy jedynie bezinteresownie. Alchemik może zrobić o tyle więcej złota, ile go sobie odmówi dla własnego użytku i na ile docenia swój niedostatek — tego możnego opiekuna swego wielkiego dzieła.
3. Adept, który w swym sercu jest beznamiętny, rozporządza jedynie miłością i nienawiścią tych, których pragnie czynić narzędziem swej wiedzy.
4. Ci, którzy szukają w magii środka dla zaspokojenia swoich namiętności, niechaj wstrzymają się na swej drodze, gdyż znajdą tu tylko obłęd albo nawet śmierć. Mówiąc językiem starych podań: Diabeł wcześniej czy później zrobi z tym koniec i czarownikom poskręca karki.
5. Bóg pozwala zbliżyć się do drzewa wiadomości jedynie wstrzemięźliwemu i silnemu człowiekowi, który nie pożąda dla siebie owoców tego drzewa. Mag musi być człowiekiem umiarkowanym, czystym, wyzbytym z wszelkich pragnień, niezgłębianym i niedostępnym dla wszelkiego rodzaju pochopnych decyzji i ocen. Musi z pokorą uczestniczyć w zmiennym nurcie życia.
6. Zawierzyć woli, która zwycięsko przejdzie przez wszystkie próby i być w tym rozsądnym. Siłę bowiem potwierdza się jedynie przez zwycięstwo, a lenistwo i bezmyślność są wrogami woli. Gnuśny i ospały człowiek nigdy nie będzie magiem. Magia jest nieustannym ćwiczeniem.
7. Kto chce dokonywać wielkich dzieł, musi się całkowicie opanować, musi przezwyciężyć w sobie wszelkie zamiłowanie do rozrywek, do zaspokajania różnych swoich zachcianek, do długiego spania, musi stać się całkowicie niewrażliwym zarówno na sukcesy, jak i na klęski. Życie jego musi stać się wolą kierowaną przez myśl, a obsługiwaną przez całą naturę, musi stać się wolą podporządkowującą sobie wszystkie organy oraz wszystkie korespondujące z nimi przez sympatię siły. Wszystkie zdolności i zmysły muszą brać udział w tym dziele i nic nie może pozostać nieczynne.
8. Musi on swą magiczną ideę przekazywać światłem poprzez oczy, harmonię poprzez uszy, zapachem przez zmysł węchu, smakiem poprzez usta oraz formą przez zmysł dotyku; jednym słowem eksperymentator musi w ciągu całego swojego życia urzeczywistniać w sobie to wszystko, co pragnie urzeczywistniać w świecie zewnętrznym. Musi stać się magnesem, aby mógł przyciągnąć do siebie to wszystko, czego sobie życzy, jeśli zaś będzie dostatecznie magnetyczny, rzecz przyjdzie do niego sama, bez specjalnego wysiłku z jego strony.
9. Mag musi poznać tajemnice wiedzy, ale może je posiąść poprzez intuicję, nie ucząc się niczego. Pustelnicy, którzy niestanie obserwują otaczającą ich naturę, znają często jej harmonie i w prostym sensie są jej bardziej doświadczeni aniżeli uczeni, których poczucie natury wypaczone zostało przez szkolne sofizmaty.
Oddajcie się bezzwłocznie dziełu i nie ustawajcie w dążeniu do celu; czego chcecie — to będzie, bo już jest dla was i przez was rozpoczęte.
